همه چیز درباره پمپ های پریستالتیک تیوپی: از سازوکار تا کاربردهای صنعتی

تفاوت پمپ پریستالتیک شلنگی و تیوپی

پمپ‌های پریستالتیک در دو نوع اصلی تیوپی و شلنگی ساخته می‌شوند و هرکدام برای کاربردهای متفاوتی طراحی شده‌اند.

پمپ‌ پریستالتیک تیوپی از یک تیوپ نازک و انعطاف‌پذیر استفاده می‌کند و غلتک‌های کوچک روی روتور، تیوپ را فشرده کرده و سیال را به جلو هدایت می‌کنند. این نوع پمپ به‌دلیل ساختار ساده، ابعاد کوچک، عدم نیاز به روغن و دقت بالای کنترل دبی، بیشتر در صنایع حساس مثل دارویی، پزشکی، آزمایشگاهی و غذایی استفاده می‌شود. سیالاتی که توسط این پمپ منتقل می‌شوند معمولاً سبک، تمیز، بدون ذرات و حساس به آلودگی هستند. همچنین فشار کاری در پمپ‌های پریستالتیک تیوپی پایین است و معمولاً از ۴ تا ۶ بار تجاوز نمی‌کند.

در مقابل، پمپ پریستالتیک شلنگی یک نسخه صنعتی‌تر و قدرتمندتر محسوب می‌شود و به جای تیوپ، از شلنگ چندلایه و ضخیم تقویت‌شده استفاده می‌کند. در این پمپ، به‌جای غلتک از کفشک‌های فلزی استفاده می‌شود که با فشار بیشتری شلنگ را فشرده می‌کنند و به همین دلیل پمپ‌های شلنگی قادرند فشارهای بسیار بیشتری از ۱۵ تا ۱۵۰ بار را تحمل کنند. این طراحی باعث می‌شود پمپ پریستالتیک شلنگی برای سیالات غلیظ، ساینده، دارای ذرات درشت، لجن‌ها، دوغاب‌های معدنی و مواد شیمیایی سنگین مناسب باشد. همچنین این پمپ‌ها دارای محفظه روغن هستند تا اصطکاک بالا را جبران کرده و عمر شلنگ افزایش یابد.

در مجموع، تفاوت اصلی این دو پمپ در فشار کاری، نوع سیالات قابل پمپاژ، ساختار لوله، توان عملیاتی و هزینه نگهداری است. پمپ‌ پریستالتیک تیوپی برای کاربردهای دقیق، تمیز و سبک انتخاب می‌شود، در حالی که پمپ پریستالتیک شلنگی مخصوص کارهای سنگین، دبی بالا و شرایط سخت صنعتی است.